Łączny areał upraw żurawiny na świecie wynosi około 40 tys. ha. Większość z nich znajduje się w Północnej Ameryce oraz część w Europie i Ameryce Południowej. Zmechanizowanie produkcji (sadzenie, nawadnianie, walka z chwastami, zbiór) oraz dokładne rozpoznanie potrzeb bytowych tej rośliny umożliwiły wielohektarową uprawę na plantacjach żurawiny.
Miejsca w których zakłada się plantację żurawiny są starannie wyrównywane oraz czyszczone, niekiedy ściągana jest wierzchnia warstwa gleby. Miejsce to musi koniecznie mieć uregulowane stosunki wodne, ponieważ żurawina nie najlepiej znosi podtopienie korzeni. Ziemia nadająca się pod uprawę powinna być kwaśna ( pH 3,5–5 ). Może być to ziemia torfowa lub odpowiednio zakwaszona piaszczysta gleba. Odpowiednio zbudowane nawodnienie plantacji umożliwi optymalny wzrost roślin oraz pozwoli na ochronę przed przymrozkami. Jeśli plantacja ma być zbierana „na mokro” pole musi być także dokładnie wypoziomowane.
Plantacje żurawiny zakładane na glebach torfowych, po wyrównaniu oraz wyczyszczeniu terenu są napiaszczane 4-6 cm warstwą żwirowatego piasku o pH 4-5. Warstwa piasku jest dla żurawiny łatwiejsza do przerośnięcia korzeniami niż czysty torf, oraz ogranicza problem chwastów.
Kolejną metodą zakładania plantacji żurawiny wielkoowocowej jest
nasadzanie ukorzenionych sadzonek. Wyrośnięte sadzonki z rozwiniętym już systemem korzeniowym znacznie szybciej zarastają uprawianą powierzchnię. Na metr kwadratowy uprawy nasadza się około 8 do 16 sadzonek.
Pierwszy zbiór owoców z plantacji zakładanych tą metodą następuje z reguły po 2 latach od posadzenia, ale pełnię owocowania żurawina osiąga w około 5 roku uprawy.
Krzewy żurawiny traktowane prawidłowo: nawożone, odpowiednio nawodnione, sezonowo podcinane oraz regularnie napiaszczane, mogą owocować przez dekady. Plantacje żurawiny są bardzo trwałe, w USA są uprawy mające ponad 70 lat.