Żurawinę niegdyś w Polsce określano nazwami: żurawie, żurosie oraz żórowie. Wszystkie te określenia nawiązują do nazwy ptaka żurawia, którego głowa i dziób przypominają kwiat żurawiny. Podobne zjawisko występuje także w języku dolnoniemieckim (Kraanbere) oraz w angielskim (cranberry).
Kwiat żurawiny wielkoowocowej ma długość około 6 – 9 mm. Składa się on z 5 do 8 podłużnych brązowo-bordowych pręcików ciasno otaczających szyjkę słupka. Gdy żurawina rozkwita cztery płatki korony odginają się do tyłu odsłaniając dostęp do wnętrza kwiatu.
Żurawina tak jak większość roślin wykształciła mechanizm prowadzący do uniknięcia samozapylenia, które jest niekorzystne z punktu widzenia genetyki. Zjawisko to nazywa się przedprątnością i polega na wcześniejszym dojrzewaniu pręcików niż słupka. Sprawia to, że możliwe jest jedynie zapylenie krzyżowe czyli pyłkiem z innej rośliny tego samego gatunku.
Żurawina jest rośliną wiatropylną, jej pyłek 
jest stosunkowo wielkoziarnisty i ciężki. Kwiaty żurawiny są zapylane przez owady, głównie przez pszczoły oraz trzmiele. Owady są zwabiane nektarem wydzielanym przez specjalne organy – miodniki. Gruczoły te ulokowane są na dnie kwiatowym w taki sposób, że pszczoła sięgająca po nektar obsypywana jest pyłkiem, który przenosi na następne kwiaty.
zdjęcie żurawia na licencji Creative Commons 2.0 autor: Peter Mulligan